O vello borracho Silenio quedou adormecido cando ía na procesión en honor ao deus da festa e do viño. Cando o rei de Frigia o atopou fíxolle unha festa e despois levouno ata o deus Dionisio quen, en agradecemento por levarllo, concedeulle o desexo de converter en ouro todo o que tocase.
Mais adiante, ao decatarse que o seu desexo o ía matar de sede e fame, Midas rogoulle que o liberase del.
Así o fixo o deus e mandoulle lavar as mans no río Patolo, cuxa area se transformou en ouro.
Mais adiante, ao decatarse que o seu desexo o ía matar de sede e fame, Midas rogoulle que o liberase del.
Así o fixo o deus e mandoulle lavar as mans no río Patolo, cuxa area se transformou en ouro.
Houbo un que ao casar coa filla dun rei tamén creu que tiña o poder de converter en ouro todo aquilo que tocase.
O seu segredo para dourarse era a corrupción que, ademais, cégalle o sentido. O rei, que por mor del non quere morrer nin de sede nin de fame, e para que lle volva o sentido, mándalle lavar as mans e que marche para outro país.
El faille caso en marchar pero non en lavar as mans e só as molla un pouco. Pero é dabondo para que a casa do rei quede manchada da segreda e dourada corrupción.
Sigamos co rei Midas, pois aínda non remataron as súas desventuras.
Pan, deus da natureza, retou ao deus Apolo a un concurso para ver quen tocaba mellor a frauta. Ao rematar, Midas chamoulle a atención a Tmolus, deus da montaña e xuíz da competición, por darlle o premio ao deus Apolo. Apolo enfadouse tanto pola estupidez e o pouco coñecemento musical de Midas que lle puxo orellas de burro. Avergoñado, o rei tivo que tapar para sempre a cabeza co tocado tradicional de Frigia.
O único que sabía tal cousa era o seu barbeiro, a quen obrigaba a gardar o segredo. O pobre home, como lle roia moito telo calado, foi ao campo e fixo un burato no chan onde susurrou o segredo e, xa desafogado, dou a volta despois de tapar o burato.
Alí mesmo naceron uns xuncos e cada vez que vai vento proclaman as verbas do barbeiro..."Midas ten as orellas de burro".
Coitadiño!...que tampouco remataron aínda as tonterías do xenro do rei.
Cando a prensa, que non ten a obriga de calar, conta o seu segredo, el protesta de que é ela quen mancha á realeza. O pobo, o xuíz máis xusto da inxustiza da xustiza, parece que xa ten o veredicto. Pouco lle vai importar que queiran facelo santo. O cuarto poder susurrou o seu segredo no gran burato de España e nel naceron pensamentos que cada vez que vai vento séntese..."o xenro do rei é un corrupto con douradas orellas de burro".
Pobre Cristina!, ata a ti te liou...en corrupta consorte.
Ai! Cristiniña, ...mellor casaras cun albanel!
0 comentos:
Publicar un comentario
Participa en Arteixolandia deixando a túa opinión.